Reader
Member
- Messages
- 65
- Points
- 18
- Thread starter
- #1
இதே நவம்பர்15 ஆம் தேதியில்தான் இதே நள்ளிரவு வேளையில்தான் உலிகாட் வனப்பகுதியில், பிர்சா என்ற ஆண்குழந்தையை.. அந்த பழங்குடித் தம்பதிகள் பெற்றெடுத்தார்கள்.
பிர்சா பிறந்த அந்த 1875 ஆம் ஆண்டு மழை பொய்த்திருந்தது. விளைச்சல் பட்டுப்போய் பஞ்சம் தலைவிரித்து ஆடிக்கொண்டிருந்தது. மக்கள் ஒருவேளை சோற்றுக்காக அல்லல்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.
பிர்சா ஓயாமல் அழுதுகொண்டிருந்தான்
எடைகுறைவாகப்பிறந்த ஓயாமல் அழுது கொண்டிருக்கும் இந்த நோஞ்சான் குழந்தைதான் இந்த மண்ணில் நாளை வெள்ளையர்களை எதிர்த்து ஒரு வீரஞ்செரிந்த விடுதலைப்போரை முன்நின்று நடத்தப்போகிறான் என்பதை அந்தத் தம்பதியினரோ, முண்டாக்களோ அறிந்திருக்கவில்லை..
அதனால்தான்..
வறுமையின் கோரப்பிடியால் சிக்கியிருந்த சுகணாவும் - ஹர்மியும் பிர்சாவை வளர்க்கமுடியாமல்,ஹர்மியின் தம்பியிடம் ஒப்படைத்தார்கள்.
பிர்சா பிறக்கும் முன்பு அந்த மலைசூழ்ந்த மண் எப்படி இருந்தது ?
தொழிற்புரட்சி என்னும் கோரத் தாண்டவத்தால், ஒரு குச்சிக்கம்பைக்கூட விட்டுவைக்காமல், சொந்த நாட்டையே சூறையாடிவிட்ட ஆங்கிலேயர்கள், தங்களது ஆளுகைக்குட்பட்ட காலனி நாடுகளில் தங்களுக்கு தோதான மரங்களையும் வளங்களையும் தேடியலைந்து கொண்டிருந்தார்கள் .
இரும்புக்கு நிகரான உறுதியுடைய மரங்களும், வாழ்வில் அவர்கள் பார்த்திராத விதவிதமான விலங்குகளும் தங்கமும் நிலக்கரியும் கொட்டிக்கிடக்கும் இந்திய வனங்களும் அவர்களுக்குள் பேராசையை மூட்டிவிட்டிருந்தது.
கொள்ளைக்கான முன் ஏற்பாடுகளை கனகச்சிதமாகத்திட்டமிட்டு சத்தமில்லாமல் புளூபிரிண்டாக்கி மேசைக்குள் வைத்துக் கொண்டார்கள்.
ஈவிரக்கமில்லாமல் எந்தவிதமான அறிவிப்பும் இல்லாமல் அவர்களின் அந்த சூறையாடல் திட்டத்தை பணியடர்ந்த வசந்தகாலத்தின் ஒரு அதிகாலையில்தான் செயல்படுத்தத்தொடங்கினார்கள்.
அன்றைக்கு இருந்ததில் எது அதி நவீன எந்திரமோ, அந்த எந்திரமும்.. எது அதி நவீன போக்குவரத்து மோட்டாரோ அந்த போக்குவரத்து மோட்டார்களும் பச்சை உடையணிந்த வீரகளோடு ,எங்கெல்லாம் வனம் இருக்கிறதோ, அங்கெல்லாம் வந்து சாரைசாரையாக அணிவகுத்து நின்றன.
என்ன நடக்கிறதென்று சுதாகரித்துக் கொள்ளும் முன்பே, பழங்குடிகளின் வனங்களை அவர்கள் இஞ்இஞ்சாக துளைக்கத் தொடங்கினார்கள் ,குறுக்கும் நெடுக்குமாக கீரீச்சிட்டுப் பறந்து தலைகுத்திப்போனது பறவைகள். அந்நியர்களின் உடல் வாசத்தால் அலர்ஜியான யானைகள் சக்தியுள்ள வரை பிளிரி ஓய்ந்தது.
தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு சுள்ளியைக்கூட உடைத்து பழக்கமில்லாத, தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு பழத்தைக்கூடப்பறித்து உண்ணவிரும்பாத பழங்குடிகள்… தங்களுக்கு பாலூட்டிய தாய்போன்ற வனத்தின் மடி தங்களது கண்முன்னே ஈவிரக்கமில்லாது அறுக்கப்படுவதைக் காணச்சகிக்காது கொதித்தெழுந்து கூச்சலிட்டார்கள். என்ன வந்தாலும் சரியென்று கூடி நெருங்கி மூர்க்கமாக எதிர்த்து நின்றார்கள்
நிச்சயமாய் இந்த எதிர்ப்பை ஆங்கிலேயர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவர்கள் துப்பாக்கியை நீட்டி வானத்தை நோக்கி சுட்டார்கள். மக்கள் துப்பாக்கிக்கும் பீரங்கிக்கும் அஞ்சவில்லை மாறாக தங்களது உயிரணைய காட்டுக்காக் உரிமைக்காக தங்களை நெஞ்சை நிமிர்த்தி நின்றனர்
தங்களால் எந்தெந்த வழிகளிலெல்லாம் எதிர்ப்பை காட்டமுடியுமோ அந்தந்த வழிகளிலெல்லாம் எதிர்ப்பைக் காட்டினர்.
பூட்டுகள் சரசரக்கும் சத்தம் கேட்டால் ஓடி ஒளிந்துகொள்ளும், மேலடை அறியாத ‘நாகரீகம்’ அறியாத பழங்குடிகளை அவர்கள் அந்த நாள்வரை ஒரு பொருட்டாகவே மதித்ததில்லை.
அப்படிப்பட்டவர்கள் இப்படி எதிர்த்து நிற்பதை அவர்களால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை
நாளுக்கு நாள் இந்த போராட்டங்கள் பம்பாய் மாகாணமெங்கும் பற்றிப்பரவியது. கோபத்தீ கொளுந்துவிட்டு எரிந்தது. நிலைமை கட்டுக்குள் அடங்காமல் போகவே, பதறிய அதிகாரிகள் மேற்கொண்டு நடக்க வேண்டியவை குறித்து ஆலோசனை செய்தனர். அது சதியாகத்தான் இருந்திருக்குமே தவிர வேறு எதுவுமாக இருந்திருக்க வாய்ப்பிலை
ஒரு இரவில் அந்த சதி அறிவிப்பு வந்தது.
வனப்பகுதியிலிருக்கும் எல்லா மரங்களும் எல்லா விலங்குகளும் எல்லா பறவைகளும் எல்லா வளங்களும் எல்லா நிலங்களும் ஆங்கில அரசுக்கு சொந்தமானது, இதில் தலையிடவோ இங்கே நடக்கும் பணிகளை தடுக்கவோ யாருக்கும் எந்த உரிமையுமில்லை. ஒரு குயில்கூட தங்களை கேட்காமல் கூவக்கூடாது என்று அறிவித்தது. திட்டமிட்டுத் தொடுக்கப்பட்ட வழக்கொன்றில் இந்த அறிவிப்பை ஒரு தீர்ப்பாக மாற்றி சட்டமாகவும் இயற்றினார்கள்.
வனத்திற்கென்று ஒரு துறையைத்தொடங்கி எல்லா அதிகாரங்களையும் அந்ததுறையிடம் குவித்துக்கொண்டார்கள் ,அதற்கு தோதாக வனச்சட்டத்தை வகுத்துக்கொண்டார்கள்
அந்த வனச்சட்டத்தின்படி பழங்குடிகள் தாங்கள் தங்கியிருக்கும் வீடுகளுக்கு தாங்கள் உழுதுகொண்டிருக்கும் துண்டுதுக்கடா நிலங்களுக்கு, தாங்கள் ஆடுமாடு மேய்க்கும் மேய்ச்சல் நிலங்களுக்கு. வனத்துறையிடம் அனுமதி வாங்க வேண்டும். அவர்கள் அனுமதி கொடுக்க வேண்டுமென்றால் ஒரு வரி செலுத்தவேண்டும், அப்படி வரி செலுத்தாவிட்டால் அந்த நிலங்களைவிட்டு வெளியேறவேண்டும் என்று எச்சரித்தது. அதன்படி செயல்படவும் தொடங்கியது
வனத்துறையை மேலும் விரிவாக்கி பல்லாயிரம் பணியாளர்களை நியமித்து அதை ஒரு முறையான அமைப்பாக்கி பம்பரமாக செயல்பட ஆரம்பித்தார்கள்
நிற்க...
இந்த சூழலில்தான் வனத்தின் தென்கிழக்காக இருந்த தனது மாமாவின் கூரையில் கும்லா மலையின்அருவியும் அதன் காற்றும், பழங்களும் விலங்குகளின் இறைச்சியும் பிர்சாவுக்கு தேவையான ரத்தத்தையும் சதையையும் தந்துதவுகிறது
அவன் மெல்ல தவழத் தொடங்குகிறான்
ஆனால்,1880ம் ஆண்டின் இறுதிக்குள், ஆங்கில அரசு பல்வேறு தந்திரங்கள் மூலமாக கிட்டத்தட்ட எல்லா வனங்களையும் தங்கள் ஆளுகைக்குள் கொண்டு வந்துவிட்டது.
அதே நாள் சோட்டா நாகபுரியில் நிலச்சுவான்தார்களையும், வட்டிக்காரர்களையும் அழைத்து ஆங்கில அதிகாரிகள் ஆலோசனை நடத்தினார்கள்
'வரியாக பணம் கட்ட நீங்க தயாரா '?
"எவ்ளோ காசு வேணுமின்னாலும் கட்டறோம் நிலத்த நாங்க எடுத்துக்கறோம்"
போட்டிபோட்டுக்கொண்டு அந்த நிலங்களை வட்டிக்காரர்களும் வசதிபடைத்தவர்களும் வளைக்கத் தொடங்கினர். பழங்குடிகளின் கண்முன்னாலேயே நிலத்தில் இறங்கி எல்லைபிரித்து வேலி போடத்தொடங்கினர்.
கரைகளில் உட்கார்ந்து கண்ணீரோடு பழங்குடிகள் குமுறிகுமுறி அழுது கொண்டிருந்தார்கள் .
கிட்டத்தட்ட 50 சதவீதமான நிலம் இப்போது அவர்களின் கையைவிட்டு போயிருந்தது மீதி இருந்த நிலங்களுகும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கைமாறிக்கொண்டிருந்தது.
நிலமிழந்த பழங்குடிகள் உணவுக்காக உயிர்வாழ வட்டிக்காரர்களிடம் தங்களை தாங்களே விற்றுக்கொண்டு அடிமைகளாக மாறிக் கொண்டிருந்தனர். துப்பாக்கி முனையில் அவர்கள் கசக்கிப் பிழியப்பட்டனர்.
1894 ஆம் ஒரு சொட்டு மழையில்லை வீட்டில் ஒரு கைப்பிடி தானியமில்லை. பட்டினி சாவுகள் ஆங்காங்கே நிகழத் தொடங்கியிருந்தது
இந்த துயரமான நிலையிலும் … வரிக்கட்டாமலிருக்கும் பழங்குடிகளின் நிலங்களை கையகப்படுத்த பிரிட்டீஸ் அதிகாரிகள் மூர்க்கமாக முயன்று கொண்டிருந்தனர்.
முண்டாக்கள் கொதித்தெழுந்தார்கள்.
அக்டோபர் 1 ஆம் தேதி ஆயிரக்கணக்கான பழங்குடிகள் தங்களது நிலம் பறிபோக காரணமாக இருந்த வரிகளை தள்ளுபடி செய்யக்கோரி வரலாறுகாணாத ஆர்பாட்டத்தையும் பிரம்மாண்டமான பேரணியொன்றையும் நடத்தி பிரிட்டீசாரை ஆட்டம்காண வைத்தனர்.
பிர்சா பிறந்த அந்த 1875 ஆம் ஆண்டு மழை பொய்த்திருந்தது. விளைச்சல் பட்டுப்போய் பஞ்சம் தலைவிரித்து ஆடிக்கொண்டிருந்தது. மக்கள் ஒருவேளை சோற்றுக்காக அல்லல்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.
பிர்சா ஓயாமல் அழுதுகொண்டிருந்தான்
எடைகுறைவாகப்பிறந்த ஓயாமல் அழுது கொண்டிருக்கும் இந்த நோஞ்சான் குழந்தைதான் இந்த மண்ணில் நாளை வெள்ளையர்களை எதிர்த்து ஒரு வீரஞ்செரிந்த விடுதலைப்போரை முன்நின்று நடத்தப்போகிறான் என்பதை அந்தத் தம்பதியினரோ, முண்டாக்களோ அறிந்திருக்கவில்லை..
அதனால்தான்..
வறுமையின் கோரப்பிடியால் சிக்கியிருந்த சுகணாவும் - ஹர்மியும் பிர்சாவை வளர்க்கமுடியாமல்,ஹர்மியின் தம்பியிடம் ஒப்படைத்தார்கள்.
பிர்சா பிறக்கும் முன்பு அந்த மலைசூழ்ந்த மண் எப்படி இருந்தது ?
தொழிற்புரட்சி என்னும் கோரத் தாண்டவத்தால், ஒரு குச்சிக்கம்பைக்கூட விட்டுவைக்காமல், சொந்த நாட்டையே சூறையாடிவிட்ட ஆங்கிலேயர்கள், தங்களது ஆளுகைக்குட்பட்ட காலனி நாடுகளில் தங்களுக்கு தோதான மரங்களையும் வளங்களையும் தேடியலைந்து கொண்டிருந்தார்கள் .
இரும்புக்கு நிகரான உறுதியுடைய மரங்களும், வாழ்வில் அவர்கள் பார்த்திராத விதவிதமான விலங்குகளும் தங்கமும் நிலக்கரியும் கொட்டிக்கிடக்கும் இந்திய வனங்களும் அவர்களுக்குள் பேராசையை மூட்டிவிட்டிருந்தது.
கொள்ளைக்கான முன் ஏற்பாடுகளை கனகச்சிதமாகத்திட்டமிட்டு சத்தமில்லாமல் புளூபிரிண்டாக்கி மேசைக்குள் வைத்துக் கொண்டார்கள்.
ஈவிரக்கமில்லாமல் எந்தவிதமான அறிவிப்பும் இல்லாமல் அவர்களின் அந்த சூறையாடல் திட்டத்தை பணியடர்ந்த வசந்தகாலத்தின் ஒரு அதிகாலையில்தான் செயல்படுத்தத்தொடங்கினார்கள்.
அன்றைக்கு இருந்ததில் எது அதி நவீன எந்திரமோ, அந்த எந்திரமும்.. எது அதி நவீன போக்குவரத்து மோட்டாரோ அந்த போக்குவரத்து மோட்டார்களும் பச்சை உடையணிந்த வீரகளோடு ,எங்கெல்லாம் வனம் இருக்கிறதோ, அங்கெல்லாம் வந்து சாரைசாரையாக அணிவகுத்து நின்றன.
என்ன நடக்கிறதென்று சுதாகரித்துக் கொள்ளும் முன்பே, பழங்குடிகளின் வனங்களை அவர்கள் இஞ்இஞ்சாக துளைக்கத் தொடங்கினார்கள் ,குறுக்கும் நெடுக்குமாக கீரீச்சிட்டுப் பறந்து தலைகுத்திப்போனது பறவைகள். அந்நியர்களின் உடல் வாசத்தால் அலர்ஜியான யானைகள் சக்தியுள்ள வரை பிளிரி ஓய்ந்தது.
தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு சுள்ளியைக்கூட உடைத்து பழக்கமில்லாத, தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு பழத்தைக்கூடப்பறித்து உண்ணவிரும்பாத பழங்குடிகள்… தங்களுக்கு பாலூட்டிய தாய்போன்ற வனத்தின் மடி தங்களது கண்முன்னே ஈவிரக்கமில்லாது அறுக்கப்படுவதைக் காணச்சகிக்காது கொதித்தெழுந்து கூச்சலிட்டார்கள். என்ன வந்தாலும் சரியென்று கூடி நெருங்கி மூர்க்கமாக எதிர்த்து நின்றார்கள்
நிச்சயமாய் இந்த எதிர்ப்பை ஆங்கிலேயர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவர்கள் துப்பாக்கியை நீட்டி வானத்தை நோக்கி சுட்டார்கள். மக்கள் துப்பாக்கிக்கும் பீரங்கிக்கும் அஞ்சவில்லை மாறாக தங்களது உயிரணைய காட்டுக்காக் உரிமைக்காக தங்களை நெஞ்சை நிமிர்த்தி நின்றனர்
தங்களால் எந்தெந்த வழிகளிலெல்லாம் எதிர்ப்பை காட்டமுடியுமோ அந்தந்த வழிகளிலெல்லாம் எதிர்ப்பைக் காட்டினர்.
பூட்டுகள் சரசரக்கும் சத்தம் கேட்டால் ஓடி ஒளிந்துகொள்ளும், மேலடை அறியாத ‘நாகரீகம்’ அறியாத பழங்குடிகளை அவர்கள் அந்த நாள்வரை ஒரு பொருட்டாகவே மதித்ததில்லை.
அப்படிப்பட்டவர்கள் இப்படி எதிர்த்து நிற்பதை அவர்களால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை
நாளுக்கு நாள் இந்த போராட்டங்கள் பம்பாய் மாகாணமெங்கும் பற்றிப்பரவியது. கோபத்தீ கொளுந்துவிட்டு எரிந்தது. நிலைமை கட்டுக்குள் அடங்காமல் போகவே, பதறிய அதிகாரிகள் மேற்கொண்டு நடக்க வேண்டியவை குறித்து ஆலோசனை செய்தனர். அது சதியாகத்தான் இருந்திருக்குமே தவிர வேறு எதுவுமாக இருந்திருக்க வாய்ப்பிலை
ஒரு இரவில் அந்த சதி அறிவிப்பு வந்தது.
வனப்பகுதியிலிருக்கும் எல்லா மரங்களும் எல்லா விலங்குகளும் எல்லா பறவைகளும் எல்லா வளங்களும் எல்லா நிலங்களும் ஆங்கில அரசுக்கு சொந்தமானது, இதில் தலையிடவோ இங்கே நடக்கும் பணிகளை தடுக்கவோ யாருக்கும் எந்த உரிமையுமில்லை. ஒரு குயில்கூட தங்களை கேட்காமல் கூவக்கூடாது என்று அறிவித்தது. திட்டமிட்டுத் தொடுக்கப்பட்ட வழக்கொன்றில் இந்த அறிவிப்பை ஒரு தீர்ப்பாக மாற்றி சட்டமாகவும் இயற்றினார்கள்.
வனத்திற்கென்று ஒரு துறையைத்தொடங்கி எல்லா அதிகாரங்களையும் அந்ததுறையிடம் குவித்துக்கொண்டார்கள் ,அதற்கு தோதாக வனச்சட்டத்தை வகுத்துக்கொண்டார்கள்
அந்த வனச்சட்டத்தின்படி பழங்குடிகள் தாங்கள் தங்கியிருக்கும் வீடுகளுக்கு தாங்கள் உழுதுகொண்டிருக்கும் துண்டுதுக்கடா நிலங்களுக்கு, தாங்கள் ஆடுமாடு மேய்க்கும் மேய்ச்சல் நிலங்களுக்கு. வனத்துறையிடம் அனுமதி வாங்க வேண்டும். அவர்கள் அனுமதி கொடுக்க வேண்டுமென்றால் ஒரு வரி செலுத்தவேண்டும், அப்படி வரி செலுத்தாவிட்டால் அந்த நிலங்களைவிட்டு வெளியேறவேண்டும் என்று எச்சரித்தது. அதன்படி செயல்படவும் தொடங்கியது
வனத்துறையை மேலும் விரிவாக்கி பல்லாயிரம் பணியாளர்களை நியமித்து அதை ஒரு முறையான அமைப்பாக்கி பம்பரமாக செயல்பட ஆரம்பித்தார்கள்
நிற்க...
இந்த சூழலில்தான் வனத்தின் தென்கிழக்காக இருந்த தனது மாமாவின் கூரையில் கும்லா மலையின்அருவியும் அதன் காற்றும், பழங்களும் விலங்குகளின் இறைச்சியும் பிர்சாவுக்கு தேவையான ரத்தத்தையும் சதையையும் தந்துதவுகிறது
அவன் மெல்ல தவழத் தொடங்குகிறான்
ஆனால்,1880ம் ஆண்டின் இறுதிக்குள், ஆங்கில அரசு பல்வேறு தந்திரங்கள் மூலமாக கிட்டத்தட்ட எல்லா வனங்களையும் தங்கள் ஆளுகைக்குள் கொண்டு வந்துவிட்டது.
அதே நாள் சோட்டா நாகபுரியில் நிலச்சுவான்தார்களையும், வட்டிக்காரர்களையும் அழைத்து ஆங்கில அதிகாரிகள் ஆலோசனை நடத்தினார்கள்
'வரியாக பணம் கட்ட நீங்க தயாரா '?
"எவ்ளோ காசு வேணுமின்னாலும் கட்டறோம் நிலத்த நாங்க எடுத்துக்கறோம்"
போட்டிபோட்டுக்கொண்டு அந்த நிலங்களை வட்டிக்காரர்களும் வசதிபடைத்தவர்களும் வளைக்கத் தொடங்கினர். பழங்குடிகளின் கண்முன்னாலேயே நிலத்தில் இறங்கி எல்லைபிரித்து வேலி போடத்தொடங்கினர்.
கரைகளில் உட்கார்ந்து கண்ணீரோடு பழங்குடிகள் குமுறிகுமுறி அழுது கொண்டிருந்தார்கள் .
கிட்டத்தட்ட 50 சதவீதமான நிலம் இப்போது அவர்களின் கையைவிட்டு போயிருந்தது மீதி இருந்த நிலங்களுகும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கைமாறிக்கொண்டிருந்தது.
நிலமிழந்த பழங்குடிகள் உணவுக்காக உயிர்வாழ வட்டிக்காரர்களிடம் தங்களை தாங்களே விற்றுக்கொண்டு அடிமைகளாக மாறிக் கொண்டிருந்தனர். துப்பாக்கி முனையில் அவர்கள் கசக்கிப் பிழியப்பட்டனர்.
1894 ஆம் ஒரு சொட்டு மழையில்லை வீட்டில் ஒரு கைப்பிடி தானியமில்லை. பட்டினி சாவுகள் ஆங்காங்கே நிகழத் தொடங்கியிருந்தது
இந்த துயரமான நிலையிலும் … வரிக்கட்டாமலிருக்கும் பழங்குடிகளின் நிலங்களை கையகப்படுத்த பிரிட்டீஸ் அதிகாரிகள் மூர்க்கமாக முயன்று கொண்டிருந்தனர்.
முண்டாக்கள் கொதித்தெழுந்தார்கள்.
அக்டோபர் 1 ஆம் தேதி ஆயிரக்கணக்கான பழங்குடிகள் தங்களது நிலம் பறிபோக காரணமாக இருந்த வரிகளை தள்ளுபடி செய்யக்கோரி வரலாறுகாணாத ஆர்பாட்டத்தையும் பிரம்மாண்டமான பேரணியொன்றையும் நடத்தி பிரிட்டீசாரை ஆட்டம்காண வைத்தனர்.